Zebrane dowody były przytłaczające. Świadkowie widzieli Walkera z Plattem w barach i hotelach w hrabstwie Devon 10 lipca i wcześniej. Ich zeznania ostro kontrastowały ze słowami Walkera - przecież zapewniał córkę, ze ostatni raz widział Platta w czerwcu, kiedy ten wyjeżdżał do Francji.

Mieli wiele dowodów, a ten ostatni był pogrążający. Potwierdzał bowiem teorię, że Albert Walker działał z premedytacją - planował morderstwo Ronalda Platta.

Potrzebował nowej tożsamości. Nazwisko Davis, pod którym występował, miało niewystarczającą przykrywkę - poza metryką Davisa nie miał innych dokumentów. Ronald Platt był szansą na nowe życie. Gdy wrócił do Anglii, Walkerowi ziemia zaczęła palić się pod nogami.

Teraz największym zagrożeniem były dla niego zeznania Sheeny.

Siedzący samotnie w więziennej celi Walker zdawał sobie sprawę z tego zagrożenia. W niedzielę 2 lutego 1997 roku zadzwonił do córki, która wróciła do Kanady i mieszkała z matką. Prosił, by zmieniła zeznanie i oświadczyła, że wiedziała, iż Ronald jest w Devon.

Niedługo potem Sheena również zadzwoniła za ocean - do policji hrabstwa Devon. Poinformowała o telefonie ojca i namawianiu do zmiany zeznań.

24 marca na wstępnym przesłuchaniu sąd miał ocenić, czy materiał dowodowy wystarcza dla wszczęcia procesu. Walker wszedł na salę, wyglądał jak prawnik w ciemnym garniturze, krawacie i niebieskiej koszuli. Szpakowate włosy miał starannie ostrzyżone. Wyglądał elegancko i gdyby nie kajdanki, czarująco.

Oskarżenie malowało obraz wyrachowanego, ściganego w Kanadzie człowieka, który namówił Platta do wyjazdu za granicę i potem ukradł mu tożsamość. Kiedy Ron Platt wrócił do Anglii, Walker przestraszył się dekonspiracji. Postanowił więc go zamordować. Kupił kotwicę, wypłynął z Plattem w morze, uderzeniem pozbawił go przytomności, przywiązał do paska kotwicę i wyrzucił go za burtę. Ale popełnił dwa kardynalne błędy: zostawił na ręce ofiary zegarek, który pomógł ustalić jej nazwisko, oraz "zapisał" w GPS datę, czas i pozycję łodzi.

Obrona Alberta Walkera wnioskowała o oddalenie sprawy. Jego adwokat twierdził, że oskarżenie nie ma wystarczających dowodów. Podkreślał, że bez naocznego świadka nie można udowodnić, że Platt został zamordowany. Równie dobrze mógł popełnić samobójstwo. Nie ma też dowodu, że kotwica z domu Patricii Johnson to ta sama, którą z morza wyciągnął John Copik. Tak jak nie ma dowodu, że to tę kotwicę Albert Walker kupił 8 lipca 1996 roku. Fabryka wyprodukowała ich tysiące, ta zarekwirowana mogła być jedną z nich.

Dowodził również, że oskarżyciel nie może udowodnić, że Platta zamordowano, a nawet jeżeli tak - to nie ma dowodu, że na łodzi Walkera. A nawet jeśli tak - to nie ma dowodu, że Walker był na niej wtedy.

Adwokat twierdził, że nie można określić dnia i godziny śmierci. Wskazówki zegarka zatrzymały się 22 lipca na godzinie 11.35, ale przed południem czy nocą? Nawet oskarżenie przyznaje, że ostatni raz Platta i Walkera widziano razem 10 lipca. Ronald zginął jakieś 10 dni później.

Jednak sędziego nie przekonała argumentacja adwokata.
- Uważam zebrane dowody za wystarczające do rozpoczęcia procesu - zadecydował.


Rozprawę w sądzie wyznaczono na 22 czerwca 1998 roku. Dowody były przytłaczające.

Albert Walker nie umiał wyjaśnić, co stało się z kotwicą, którą kupił 8 lipca. Nie potrafił też wytłumaczyć, dlaczego system GPS na pokładzie Lady jane zarejestrował taką datę, godzinę i pozycję. A także - dlaczego używał prawa jazdy Platta, jego metryki i kont bankowych. Nie był też w stanie wiarygodnie wytłumaczyć, gdzie był w nocy 20 lipca.

Przytłaczające były zeznania "Noel" - Sheeny Walker, które ukazywały prawdziwe oblicze jej ojca: wyrafinowanego oszusta, gotowego zrobić wszystko dla ratowania własnej skóry.

Rano 6 lipca 1998 roku sędzia Neil Butterfield instruował sędziów przysięgłych. Omówił zasady prawa i przedstawione dowody.
- Pamiętajcie też o zdrowym rozsądku i waszym życiowym doświadczeniu.

Przysięgli wyszli o godzinie 13. Gdy po 2 godzinach wrócili, Walkerowi polecono wstać i odwrócić się w stronę ławy przysięgłych.
- Stwierdzamy, że oskarżony jest winny - ogłoszono.

Walker stał wyprostowany, zamrugał tylko, jakby niewyraźnie widział. Nie pozwolono mu usiąść, musiał jeszcze wysłuchać sędziego.
- Było to morderstwo z premedytacją, popełnione, by usunąć osobę, którą wykorzystał pan wcześniej do własnych egoistycznych celów - po wiedział sędzia Butterfield i pochwalił policję za wzorową pracę.

Kończąc, skierował spojrzenie na mordercę.
- Oskarżony może usiąść.

Usiadł na długo. Posiedzi całe życie. Albert Johnson Walker karę dożywocia odbywa w Long Lartin więzieniu o najostrzejszym rygorze w Anglii.

---

Tłumaczenie: GRZEGORZ GORTAT
Źródło: Reader's Digest Marzec 2000

 

Sincoca frapowalo jeszcze coś. Był pewny, że David Walliss Davis, chociaż uparcie twierdził, że tak się nazywa, ma inne nazwisko. Policja znalazła tylko jednego Davida Wallissa Davisa. Mężczyzna ten urodził się w Wielkiej Brytanii i w 1949 roku, jeszcze jako dziecko, wyjechał w nieznanym kierunku.

Kim zatem był człowiek, który utrzymywał, że urodził się w Anglii, skończył literaturę angielską na uniwersytecie w Edynburgu, był bankierem w USA, Szwajcarii i Anglii, a wreszcie na emeryturze został psychoterapeutą? Żaden z tych elementów życiorysu nie znajdował potwierdzenia.

Sincock wyznaczył dwóch policjantów do sprawdzenia każdego skrawka dokumentu z Chelmsford.
Z komputerowej bazy danych wyciągnął nazwy państw, które przewijały się w tej sprawie. Następnie przygotował komunikat ze zdjęciem i odciskami palców Davisa. Przekazł go Interpolowi do rozprowadzenia w Kanadzie, Szwajcarii, Włoszech i Francji.

W piątek 22 listopada Krajowe Biuro Kryminalistyczne otrzymało wiadomość ze szwajcarskiego biura Interpolu. Szwajcarzy informowali, że David W Davis jest bardzo podobny do człowieka z listy najbardziej poszukiwanych przez Interpol przestępców - urodzonego w Kanadzie oszusta Alberta Johnsona Walkera.

Wiadomość tę przyjęto w Devon z owacją. Wyglądało na to, że złapali naprawdę grubą rybę.

Śledztwo w sprawie morderstwa się posuwało. Policja ustaliła, że Davis naprawdę nazywa się Walker. Ten finansista przed sześciu laty uciekł z Kanady. Zabrał ze sobą córkę Sheenę - występującą później jako Noel -- oraz pieniądze klientów. To tę gotówkę prała nieświadomie Elaine Boyes.

W sumie Albert Walker naciągnął swoich klientów na ponad 2 min dolarów. 700 tysięcy przeniósł na konta w bankach europejskich, z sumy tej pobrał 475 tysięcy dolarów.

A co z prawdziwym Davidem W. Davisem? Ustalono, że mieszka w Kanadzie i zetknął się z Walke-rem, gdy potrzebował pomocy w uzyskaniu kredytu. To wtedy oszust wyłudził od niego metrykę.

9 grudnia 1996 roku Davis znalazł się w więzieniu pod prawdziwym nazwiskiem - Albert Walker.

---

Tłumaczenie: GRZEGORZ GORTAT
Źródło: Reader's Digest Marzec 2000

 

Sincock ze swoimi ludźmi pracował dzień i noc. Wysłał odciski palców Davisa do USA, aby sprawdzić, czy nie jest tam poszukiwany. Łódź Davisa Lady Jane została zarekwirowana, zajęli się nią specjaliści z laboratorium kryminalistyki.

Policja analizowała zapisy prywatnych rozmów telefonicznych Davisa. Informacje wprowadzano do bazy komputerowej, dzięki temu każdy z pracujących nad sprawą policjantów miał dostęp do wszystkich szczegółów.

Jak podejrzewał Phil Sincock, dom Davisa w Chelmsford zawierał pełno intrygujących rzeczy. Gospodarz był prawdziwym chomikiem. Wyglądało na to, że każdy karteluszek, który trafił kiedykolwiek w jego ręce był pieczołowicie przechowywany. Znaleźli pisma banków, prawników, korespondencję, nawet stare bilety kolejowe.

Najstarsze zapiski miały ledwie 6 lat. Davis wyglądał więc na człowieka, któremu brak przeszłości. Nie brakło mu jednak pieniędzy. W pudełkach, dyplomatkach i walizach znaleźli prawdziwą fortunę w funtach i frankach szwajcarskich.

Wśród papierów leżał długi rachunek z 8 lipca ze sklepu ze sprzętem sportowym. Była na nim wymieniona 4,5-kilogramowa kotwica. Policjanci nie potrafili ocenić, czy ten rachunek okaże się ważny, dołączyli go do pliku innych papierów. Zebrali już tyle dowodów, że 4 listopada Davida Davisa formalnie oskarżono o zamordowanie Ronalda Josepha Platta. Noel zwolniono.

W śledztwie brało już udział prawie 70 policjantów. Nowe poszlaki prowadziły ich w kolejne miejsca. W ośrodku, w którym Davis pracował jako konsultant-terapeuta, odkryli 5 sztabek złota. W pewnym magazynie znaleźli znowu pieniądze, złoto oraz urządzenie do nawigacji satelitarnej GPS - Global Positioning System. Rewizja w drugim magazynie ujawniła komplet waliz z osobistymi rzeczami Platta.

Sincock wysłał także dwóch swoich ludzi do Johna Copika, który wyłowił ciało. Rybak jeszcze raz opowiedział o wydarzeniach z 1996 roku. Tym razem wspomniał o tym, że kolega wziął sobie kotwicę, która wplątała się w sieci. Policjanci spojrzeli po sobie.
- Kotwicę?
- Tak, kotwicę.

Kiedy zabrano już ciało, Copik z synem zaczęli szorować pokład. Wtedy ich znajomy rybak Derek Meredith zauważył, że w sieć zaplątana jest nieduża kotwica. "Potrzebna ci?" - spytał Copika. - "Nie. Chcesz, to bierz".

Zaintrygowani policjanci poszli nowym śladem.
- Kotwicę oddałem swojej dziewczynie. Sądzę, że zaniosła ją na giełdę staroci - powiedział Meredith.

Tego samego dnia w południe policjanci zapukali do domu Patricii Johnson. Owszem, chciała sprzedać kotwicę, lecz się nie udało. Pokazała im ją i okazało się, że kotwica dokładnie odpowiada opisowi tej, którą David Davis kupił 8 lipca w sklepie sportowym.

W tym samym czasie eksperci medycyny sądowej posypywali proszkiem łódź Davisa - szukali odcisków palców. Nie do wiary, nie znaleźli nawet jednego. Przyszło więc im do głowy, by dokładniej obejrzeć firmową torbę sklepu sportowego, która była na łodzi. Znaleźli na niej odciski palców Ronalda Josepha Platta.

Znaleźli coś więcej: krew. Trzy mikroskopijne krople na zwiniętych żaglach, a na poduszkach włos z fragmentem tkanki skóry z głowy. Badania wykazały, że mogły pochodzić z ciała Platta.

Specjaliści badali także GPS - zestaw do nawigacji znaleziony w jednym z magazynów. Od producenta dowiedzieli się, że ten model zachowuje w pamięci ostatnią oznaczoną pozycję geograficzną. Kiedy odczytano dane, okazało się, że ostatni pomiar zrobiono w dniu, w którym mógł umrzeć Platt (datę jego śmierci określono w przybliżeniu) - 20 lipca 1996 roku o godzinie 20.59. Łódź znajdowała się wtedy nieco ponad 6 km od miejsca wyłowienia ciała.

Nadal nie było dowodu, że wtedy na łodzi znajdował się Davis. Dopiero Noel przypomniała sobie, że 20 lipca jej ojciec oznajmił, że dziś sam wypłynie. Noel z dziećmi została w wynajętym letnim domku.

Stwierdziła, że David Davis tylko dwa razy wypływał sam w morze. Za pierwszym razem wrócił przed godziną 18. Jednak 20 lipca zjawił się dużo później. Noel przygotowała kolację, potem oglądała telewizję. Ojciec na pewno nie wrócił przed godziną 21.

O tej godzinie czyjaś ręka wyłączyła GPS na Lady Jane. Było to 4 km od brzegu, kwadrans przed zachodem słońca. Przy tej odległości i oświetleniu żeglarz nie potrzebował już GPS. Doskonale widział drogę do portu.

Noel mówiła, że gdy ojciec wrócił "był brudny i potargany".

Na 25 listopada zaplanowano drugą obdukcję zwłok. Wtedy pojawił się nowy szczegół: siniak na lewej nodze, tuż nad kolanem. Do leżącego na stole ciała, wzdłuż lewego boku przyłożono 4,5-kilogramową ocynkowaną kotwicę, podobną do tej, którą zabrano z domu Patricii Johnson. Oba siniaki -- nowy i wcześniej odkryty na lewym biodrze - odpowiadały kształtom kotwicy.

Phil Sincock wysłał kotwicę i pasek Platta do zakładu medycyny sądowej. U podstawy kotwicy znaleziono fragmenty włókien, podobnych do tych, jakie spotyka się w wyrobach skórzanych.

Zauważono również, że około 27 cm od sprzączki na pasku jest kilka zadrapań ze śladami cynku, takiego, jaki pokrywał kotwicę.

To potwierdzało teorię, że ktoś obciążył pasek Platta kotwicą, żeby ciało nie wypłynęło na powierzchnię.

Liczba dowodów łączących Davisa ze zbrodnią wciąż rosła.

---

Tłumaczenie: GRZEGORZ GORTAT
Źródło: Reader's Digest Marzec 2000

 

Pod koniec października 1996 roku komendant Sincock i jego ludzie mieli już sporo materiału obciążającego Davida Davisa, na przykład dokumenty z autentycznym podpisem Platta.

W porównaniu z nimi niektóre podpisy przedkładane przez Davisa wyglądały podejrzanie. Sincock był przekonany, że to co mają, wystarczy na udowodnienie co najmniej malwersacji. Gdyby tylko mógł dostać się do domu Davisa w Chelmsford... Czuł, że znajdzie tam cenniejszy materiał. Rewizję zaplanował na 31 października.

Dzień wcześniej Clenahan wydobył dokumentację od operatora sieci komórkowej. Wykazywała jednoznacznie, że miedzy 7 a 23 lipca Davis często przeprowadzał rozmowy z hrabstwa Devon. Świadczyło to o obecności Davisa w okolicy, gdzie znaleziono ciało Platta i w przybliżonym czasie jego śmierci.

Policja uznała, że ma podejrzanego o morderstwo. Następny krok to zebranie tak mocnych dowodów, by przekonały sąd.

Wczesnym rankiem 31 października radiowozy zajęły pozycje wokół domu Davisa w Chelmsford. Policja czekała na sygnał do wejścia, gdy o godzinie 10 na wąską uliczkę wjechała taksówka. Na fotelu obok kierowcy siedział David Davis.

Dwa radiowozy ruszyły szybko za taksówką. Błysnęły policyjne koguty, jedno auto wyprzedziło taksówkę, oficer dał znak do zatrzymania.

Kierowca opuścił szybę. Z drugiej strony też podszedł policjant.
- Wysiadaj! - krzyknął do Davisa. Davis wysiadł z rękami podniesionymi do góry.
- Przodem do wozu, nachylić się! polecono mu natychmiast.

Davis z szeroko rozstawionymi nogami, z rozpostartymi rękami, prawie leżał na masce wozu. Dwaj policjanci przeszukali go i założyli mu kajdanki. Podszedł do nich mężczyzna ubrany po cywilnemu.
- Dzień dobry,panie Davis. Pamięta mnie pan?
- Oczywiście. O co tu chodzi?
- Aresztuję pana. Jest pan podejrzany o zamordowanie Ronalda Jo-sepha Platta - powiedział Redman i poinformował Davisa o przysługujących mu prawach.

W komisariacie policjanci znaleźli przy podejrzanym metrykę Davida W. Davisa, wejściówki do klubu sportowego i muzeum na to samo nazwisko, kartę kredytową na nazwisko Platta oraz wizytówki Jamesa J. Hiltona zamieszkałego w Genewie. Zatem nowa tożsamość.

Czy są też i inne? Kim jest czlowiek, którego aresztowałem? - zastanawiał się Sincock. Na przesłuchaniu Davis odmawiał odpowiedzi.
- Chcę rozmawiać z adwokatem - powtarzał.

W tym samym czasie aresztowano w domu Noel Davis. W komisariacie kazano jej opróżnić kieszenie i torebkę. Wyjęła dokumenty wystawione na Elaine Boyes: książeczkę czekową, karty kredytowe, legitymację ubezpieczenia zdrowotnego i rachunek telefoniczny.

Miała też męski portfel, a w nim metrykę Ronalda Platta.

Z początku Noel uparcie powtarzała wersję, która wyglądała na starannie przećwiczoną: jest Amerykanką, męża poznała, bo był przyjacielem jej ojca. Pytano ją raz, drugi, trzeci. Wreszcie wyznała prawdę: David Davis jest jej ojcem.

Opowiadała, jak po wyjeździe Platta i Elaine do Kanady podszywali się pod nich. Przeprowadzili się do hrabstwa Devon i tam urodziła pierwsze z dwojga dzieci. To z tego powodu ojciec zaproponował, by przedstawiali się jako małżeństwo.

Noel twierdziła, że prawdziwego Ronalda Platta ostatni raz widziała podczas kolacji w Boże Narodzenie 1995 roku. Nie miała pojęcia, że w lipcu pojechał do Devon. Dopiero teraz się dowiedziała, że nie żyje.

 

---

Tłumaczenie: GRZEGORZ GORTAT
Źródło: Reader's Digest Marzec 2000

 

Elaine Boyes większość życia spędziła w łagodnym klimacie zielonej Anglii. Kanada w lutym była cierpką zapowiedzią tego, co czeka ją w nowym kraju. Miasto Calgary nie było wcale tak otwarte i przyjazne, jakie Platt zapamiętał je z dzieciństwa. Wydawało się ciemne i zimne.

Oboje nie mieli pracy, musieli więc szukać taniego mieszkania. W końcu znaleźli małe lokum w suterenie. W nocy budził ich huk ciężarówek, które pędziły pobliską autostradą.

Zadzwonił Davis i pytał, jak się urządzili. Platt przyznał, że nie wiedzie im się najlepiej.
- Dajcie sobie trochę czasu. Kanada to wspaniały kraj - podtrzymywał ich na duchu.

Mijały dni. Ronald coraz częściej zapadał w ponure milczenie. Jego przygnębienie udzieliło się Elaine. Była zadowolona, że ma powrotny bilet do Anglii.

W lipcu jej siostra wychodziła za mąż i postanowiła, że jeżeli do tego czasu sytuacja się nie poprawi, wróci do kraju na stałe.

Nadeszło lato i poleciała do Anglii. Na ślubie siostry spotkała Davisa i oznajmiła mu, że nie wraca do Kanady.
- Dlaczego? - pytał.
- To było okropne. Ronald nie ma pracy. Ja nawet nie rozglądałam się za robotą, bo nie mogłam załatwić dokumentów. Roń wpadł w depresję. Nie mogłam tam wytrzymać. Nie wracam.
- Ale co z Ronem? Elaine, on cię potrzebuje. Z tego, co mówisz, wygląda, że on naprawdę się stara. Kiedyś mu się uda - zapewniał Davis, ale ona milczała. - Myślę, że powinnaś dać mu jeszcze jedną szansę - radził.

Elaine nie zmieniła zdania.

Po przeszło półtora roku, w marcu 1995 roku, Davis otrzymał list z wiadomością, że Ronald Joseph Platt wraca do Anglii. Próbował utrzymywać się z różnych dorywczych prac, ale ma tego dosyć.

Wiosną zjawił się w Anglii i Davis znalazł mu robotę pod Londynem. Kiedy jednak Ron stracił tę pracę oznajmił, że chce się przenieść do Chelmsford, żeby być bliżej Davisa. Pół roku później nie żył.

---

Tłumaczenie: GRZEGORZ GORTAT
Źródło: Reader's Digest Marzec 2000