Ani słowa bez zmrużenia oka (10) - Nowo narodzony

 

Nowo narodzony

WIECZORY SĄ CORAZ chłodniejsze. Wrzesień oznacza koniec wakacji, oznacza powrót do szkoły i do pracy. Zatem i w szpitalu pora rozpocząć nowy sezon. Początek jesieni jasno mi uzmysłowił, że naprawdę zacząłem nowe życie i że to moje życie jest tutaj - w szpitalu, na tym wózku, na tych korytarzach. Nigdzie indziej.

Czytaj dalej

Ani słowa bez zmrużenia oka (9) - W zwolnionym tempie

 

W zwolnionym tempie

ZACZYNAŁEM TĘ KSIĄŻKĘ Z myślą, że opiszę moje ostatnie chwile z owego nieszczęsnego piątku 8 grudnia 1995 roku jak doskonale funkcjonującą doczesność. Zmieniłem zdanie.

Jak mam opisać budzenie się po raz ostatni? Tego dnia wszystko było szare, nieme, zrezygnowane - niebo, ludzie, miasto. Wszyscy mieliśmy napięte nerwy po kilku dniach strajku komunikacji. Wraz z milionami paryżan zaczynałem nowy dzień kary w nieopisanym chaosie spowodowanym strajkiem. Wykonałem machinalnie proste czynności, które dzisiaj graniczą dla mnie z cudem - golenie, ubieranie, łyk gorącej czekolady.

Czytaj dalej

Ani słowa bez zmrużenia oka (8) - Niedziela

 

NIEDZIELA


PATRZĘ PRZEZ OKNO, czerwonawo-żółte budynki szpitala rozjaśniają się w pierwszych promieniach słońca. Niedziela. Nienawidzę niedziel, bo jeżeli mam pecha i nikt mnie nie odwiedzi, to nic nie przerwie monotonii upływających godzin. Żadnego fizjoterapeuty, żadnego logopedy. Niedziela to przejazd przez pustynię, jedyną oazą jest obmycie gąbką, bardziej pobieżne niż zwykle.

Czytaj dalej

Ani słowa bez zmrużenia oka (7) - Świat na zewnątrz

ŚWIAT NA ZEWNĄTRZ

ODKĄD ZAMIESZKAŁEM W swoim kloszu odbyłem dwie krótkie podróże do świata paryskiej medycyny, żeby usłyszeć werdykt ogłoszony z diagnostycznych wyżyn. Za pierwszym razem poczułem się wspaniale, kiedy karetka mijała supernowoczesny wieżowiec, w którym niegdyś byłem naczelnym Elle.

Zobaczyłem nasz fronton ze szkła, w którym odbijają się chmury i ściany domów. Na chodniku dojrzałem kilka znajomych twarzy - osób, które mija się latami, ale nie zna ich nazwisk. Kiedy wydało mi się, że widzę kogoś, kogo naprawdę znam, tak się oglądałem, że omal głowa mi się nie odkręciła.

Czytaj dalej

Ani słowa bez zmrużenia oka (6) - Cienie za szybą

CIENIE ZA SZYBĄ

PRZYGLĄDAM SIĘ UKRADKIEM swoim dzieciom. Sylvie, ich matka, pcha mój wózek po szpitalnym korytarzu. Theophile i Celeste - chociaż mają ojca żywego trupa - są z krwi i kości, energiczni i głośni. Idą obok, a ja nie mogę się napatrzeć. Pewnością siebie maskują niepokój, jaki dźwigają na jakże kruchych barkach.

Theophile idzie ostrożnie, przepełniony czułością, a zarazem strachem, jak gdyby miał do czynienia z nieprzewidywalnym zwierzęciem. Kiedy zwalniamy, Celeste tuli moją głowę w swych nagich ramionach.

- Jesteś moim tatusiem, jesteś moim tatusiem - powtarza w kółko jak gdyby odmawiała jakieś zaklęcie i pokrywawa mi czoło głośnymi cmoknięciami.

Czytaj dalej

Ani słowa bez zmrużenia oka (5) - Motyli słuch

Motyli słuch

ZNAM PRZYJEMNIEJSZE pobudki. Rankiem pod koniec stycznia ocknąłem się, bo pochylony nade mną okulista zaszywał mi igłą z nitką powieki prawego oka. Jakby cerował skarpetkę. Przeszył mnie nieracjonalny strach. A jeżeli z rozpędu zaszyje mi również lewą powiekę, jedyną więź ze światem, jedyną szczelinę w moim kokonie? Okazało się, że nie pogrążyłem się w ciemnościach. Lekarz starannie pakował przybory do szycia do wyściełanych metalowych pudełek.

- Pół roku! - warknął na koniec.

Czytaj dalej

Ani słowa bez zmrużenia oka (4) - Obsada przedstawienia

Obsada przedstawienia

PLAKIETKA PRZYPIĘTA do białej tuniki Sandrine głosi "logopeda", a powinno być napisane "anioł stróż". To właśnie Sandrine wymyśliła system łączności, bez którego zostałbym odcięty od świata.

Opiera się na prostej zasadzie. W moim alfabecie kolejność liter zależy od częstotliwości ich występowania w języku francuskim. Ktoś czyta mi alfabet, dopóki nie zatrzymam go mrugnięciem oka przy pożądanej literze. Ten zabieg powtarza się tyle razy, aż złoży się całe słowo, a następnie strzępy mniej lub bardziej zrozumiałych zdań.

Czytaj dalej

Ani słowa bez zmrużenia oka (3) - Latarnia morska

 

Latarnia morska

MASYWNE, z czerwonej cegły budynki Szpitala Morskiego Bercka są połączone wieloma łącznikami - korytarze tworzą prawdziwy labirynt. Zdążyłem się tu zadomowić. Mógłbym sygnalizować okiem, że ktoś pcha mój wózek w niewłaściwym kierunku, ale tego nie robię. Zawsze istnieje szansa, że trafię do nieznanego zakątka, że zobaczę nowe twarze albo poczuję zapachy z mijanej kuchni.

Tak właśnie podczas jednej z pierwszych eskapad wózkiem, wkrótce po wychynięciu z oparów śpiączki, odkryłem latarnię morską. Wysiedliśmy z windy na niewłaściwym piętrze i zobaczyłem ją. Była prężna, wysoka, podnosząca na duchu, pomalowana w czerwono-białe pasy, które kojarzyły mi się ze sportową bluzą. Natychmiast oddałem się w opiekę temu symbolowi braterstwa, który strzeże nie tylko marynarzy, lecz również ludzi chorych - tych rozbitków na lądzie samotności.

Czytaj dalej

Ani słowa bez zmrużenia oka (2) - Wózek inwalidzki

 

Wózek inwalidzki

NIGDY NIE WIDZIAŁEM na swojej małej sali tylu ludzi w białych kitlach. Kiedy wpadli tu z wózkiem na kółkach, sądziłem, że mnie przenoszą, by zrobić miejsce dla nowego pacjenta. Byłem w Berck od kilku tygodni i dzień po dniu podpływałem coraz bliżej do lądu świadomości, ale nikt mi jeszcze nie przedstawił wyraźnego obrazu mojej sytuacji. Trzymałem się więc pewnika, że wkrótce odzyskam władzę w kończynach i mowę. Natychmiast mnie ubrali.

- To go podniesie na duchu - zawyrokował neurolog.

Czytaj dalej

Ani słowa bez zmrużenia oka (1) - Tyle mam do zrobienia

 

Tyle mam do zrobienia

BLADE ŚWIATŁO padające przez wysłużoną zasłonę w oknie zwiastuje świt. Bolą mnie pięty, głowa waży tonę, a moje ciało tkwi w czymś w rodzaju gigantycznego, niewidocznego klosza. Nie muszę długo się zastanawiać, gdzie jestem ani przypominać sobie, że przeszło rok temu zdmuchnięto mi sprzed nosa moje dawne życie.

Pokój wyłania się z mroku. Zatrzymuję wzrok na każdej rzeczy - zdjęciach bliskich, rysunkach moich dzieci, plakatach, stojaku kroplówki wiszącej nad łóżkiem, do którego jestem przykuty jak krab pustelnik do swojej muszli.

Czytaj dalej

  • 1
  • 2