25 lat za zabójstwo kobiety poznanej przez internet

Na karę 25 lat więzienia skazał Sąd Okręgowy w Łodzi 49-letniego mieszkańca Wrocławia Piotra K. oskarżonego o zabójstwo łodzianki poznanej przez internet. Wyrok nie jest prawomocny. Proces miał charakter poszlakowy i toczył się ponad 2,5 roku. Prokurator domagał się dla oskarżonego dożywocia. Obrona wnosiła o uniewinnienie. Po ogłoszeniu wyroku oskarżony krzyczał, że "popełniono zbrodnię sądową".

Do przestępstwa doszło w marcu 2004 roku. W mieszkaniu na łódzkim Widzewie odkryto wówczas zwłoki Wiesławy K. - właścicielki agencji reklamowej, znanej w środowisku artystycznym Łodzi. Zmarła miała liczne rany zadane nożem. Jak ustalono, ofiara i zabójca poznali się przez internet. Aby zatrzymać podejrzanego, policjanci założyli na jednym z portali konto do nawiązywania znajomości. 

Nawiązali kontakt z mieszkańcem Wrocławia Piotrem K. (wówczas nazywał się Łucjan H., ale zmienił imię i nazwisko w areszcie). W jego mieszkaniu znaleziono notatki z opisami kilkudziesięciu kobiet i mapy różnych miast z zaznaczonymi adresami mieszkań.

Według prokuratury, kluczowymi dowodami w sprawie są ślady linii papilarnych mężczyzny ujawnione na znalezionej w mieszkaniu ofiary butelce, analiza połączeń, a także zapis rozmowy przeprowadzonej drogą internetową pomiędzy H. a ofiarą oraz ślady nasienia zgodne z DNA oskarżonego. Mężczyzna od początku nie przyznawał się do zabójstwa kobiety; w trakcie śledztwa wielokrotnie zmieniał wyjaśnienia.

Przypomnij sobie

TVN24

Trudno już zliczyć, po raz który oskarżony składa wniosek o wyłączenie jawności swojej rozprawy. Piotr Hellski nie życzy sobie na sali żadnych mediów, a w szczególności Tygodnika "Angora". Argumenty zwykle podaje te same. Zdaniem oskarżonego dziennikarze naruszają jego dobra osobiste i dawno już przesądzili o jego winie. Mimo jego uporu, decyzja sądu jest niezmienna. Proces Piotra Hellskiego jest jawny, a media mogą publikować jego wizerunek.

Na korytarzu sądowym zbiera się coraz więcej kobiet. Za chwilę w sali obok rozpocznie się rozprawa. Panie długo przyglądają się sobie w milczeniu. Co jakiś czas podchodzą pojedynczo i uważnie czytają wywieszoną wokandę. Raz po raz któraś z nich kiwa z niedowierzaniem głową. Wreszcie jedna z pań nie wytrzymuje.

- Panie też na ten proces? - pyta pozostałe kobiety. Wszystkie zgodnie przytakują.

- To może mi powiecie, o co tu chodzi, bo ja nie mam pojęcia, po co mnie tu wezwano? - patrzy na nie niemal błagalnie. - Ja też nie wiem - pada pierwsza odpowiedź. Następne są podobne.

- To panie nie znały Wiesi? - dziwi się tylko jedna z czekających pod salą sądową.

W telegraficznym skrócie kobieta szybko przekazuje pozostałym, czego dotyczy sprawa, na której za chwilę zostaną przesłuchane w charakterze świadków. Jednak ta informacja dalej niczego im nie rozjaśnia. Nadal twierdzą, że nie znały zamordowanej Wiesławy K., nie mają też pojęcia, kim jest oskarżony o tę zbrodnię Piotr Hellski Sam oskarżony też nie zna tych świadków, choć to na jego wniosek wezwał je sąd. Nie zna, ale ma przekonanie, że może któraś z nich rzuci nowe światło na jego proces. Wyszukał nazwiska tych kobiet w stosach akt swojej sprawy. Często nie znając ich właściwego adresu. Dzisiaj przed łódzkim sądem będą zeznawać pierwsi świadkowie wytypowani przez Piotra Hellskiego Pozostali są nadal poszukiwani.

- Panie oskarżony, wnioskował pan o przesłuchanie niejakiego G. W całym kraju wytypowaliśmy czterech mężczyzn o tych samych danych. Wzywamy ich wszystkich? - pyta sędzia Jarosław Bolek.

- Tak, tak - mówi z przekonaniem oskarżony Piotr Hellski - Z wydruków rozmów na Gadu-Gadu, które pochodzą z komputera pani Wiesi, wynika, że ten pan intensywnie układał sobie z nią życie.

Zanim na salę zostaną wezwani świadkowie, sąd rozpatruje wcześniej złożone wnioski przez oskarżonego. Zwykle taka procedura trwa kilka minut. W przypadku tego procesu ciągnie się ona w nieskończoność. Oczywiście ze względu na liczbę owych wniosków i pism, jakie oskarżony kieruje do sądu. Przeważnie też oskarżeni w sferze dowodowej pozostawiają inicjatywę swoim obrońcom, którzy zwykle lepiej orientują się, czy składanie kolejnego pisma ma jakiekolwiek uzasadnienie. Przeważnie, ale w tym przypadku adwokat chyba już dawno stracił kontrolę nad talentem pisarskim swojego klienta. Sąd przyjmuje to ze spokojem. W końcu każdy ma prawo do obrony i uczciwego procesu, tym bardziej że sprawa Piotra Hellskiego ma charakter poszlakowy. Sam zaś oskarżony oprócz talentu do pisania posiada również spore doświadczenie. Na koncie ma kilka wyroków i parę ładnych lat za więziennymi murami.

Głupia, stara firanka

Barbara Ś. już zeznawała w tym procesie. To właśnie ona przed drzwiami sali sądowej opowiadała czekającym tam kobietom, czego dotyczy sprawa.

- Jakie okoliczności sąd ma ustalić z pomocą tego świadka? - sędzia pyta oskarżonego, kiedy pani Barbara jest już na sali.

- Ważne rzeczy, chyba...

- Nie chyba, tylko na pewno - poucza sędzia.

- Ktoś nagrał się u tej pani na sekretarce i to może mieć istotne znaczenie - mówi z przekonaniem Piotr Hellski.

- Ja to nagranie skasowałam - mówi ze smutkiem kobieta. - Ono powstało około tygodnia po śmierci Wiesi. Ja je kojarzyłam z jej śmiercią.

- To był głos męski czy kobiecy? - dopytuje oskarżony.

- Trudno mi powiedzieć. To mógł być mężczyzna albo kobieta.

- A jaka była treść tego nagrania?

- "Głupia, stara firanka" - stwierdza świadek.

- I dlaczego pani zdaniem to nagranie miało związek ze śmiercią Wiesławy K.? - tym razem pyta zdziwiony sędzia.

- Skojarzyłam to z Wiesią, bo zginął jej telefon komórkowy, a tam były telefony i adresy znajomych. A firanka, bo ona kiedyś opowiadała o firance u pewnego znajomego, z którym umówiła się na randkę. I pamiętała, że on miał w domu firankę, która jej się nie podobała.

- Czy Wiesława K. opowiadała pani o spotkaniu z tym panem od firanki, do jakiego miało dojść w lutym przed jej śmiercią? - pyta dalej oskarżony.

- Uchylam to pytanie - mówi stanowczo sędzia.

Oskarżony patrzy ze zdziwieniem w stronę stołu sędziowskiego.

- Ma pan zadawać pytania dotyczące tego nagrania, bo na tę okoliczność świadek miał być przesłuchany - sędzia krótko poucza Piotra Hellskiego.

- Ja mam tyle zarzutów wobec prokuratury! - wybucha nie pierwszy już raz w trakcie swojego procesu oskarżony. Demonstracyjnie rzuca przed siebie zeszyt, w którym zwykle prowadzi swoje notatki. - Dobrze, proszę to wszystko wyłączyć!

Oskarżony mówi coraz głośniej i demonstracyjnie wskazuje ręką na mikrofony rozstawione po całej sali. To kolejna rzadkość w polskich sądach, ale w tym przypadku, oczywiście również na wniosek oskarżonego, nagrywana jest każda jego rozprawa. Jego zdaniem, to konieczność, uważa bowiem, że protokolantka nie zapisuje dokładnie tego, co mówi się na procesie.

- Przerwijmy ten spektakl! - krzyczy dalej Piotr Hellski.

Sędzia Jarosław Bolek patrzy w jego stronę ze stoickim spokojem. Kolejny raz tłumaczy mu, jakie pytania może, a jakich nie może zadawać świadkowi.

- Dawała pani swój telefon nieznajomym? - oskarżony uspokaja się na chwilę.

- Jest w książce telefonicznej - stwierdza bardzo już zdezorientowany świadek.

- Tu są kolejne rażące zaniedbania - oskarżony znowu podnosi głos.

Sędzia Bolek podpiera już głowę. Na pomoc rusza Elżbieta Jaworska, druga sędzia zawodowa w tym składzie orzekającym.

- Pan wszystko odbiera jako atak na swoją osobę - sędzia zwraca się do oskarżonego spokojnym, miłym i łagodnym tonem. - Ten proces nigdy się skończy, jak będziemy te same dowody przeprowadzać po kilka razy. Świadek już raz zeznawał, zeznania świadka były już też odczytane.

- Proszę mnie zrozumieć, ja jestem wrakiem człowieka - powoli kapituluje oskarżony.

- To może jednak ja zadam pytanie? - adwokat patrzy w stronę swojego klienta. Ten przytakuje głową i ciężko siada. - Dlaczego akurat z Wiesławą K. skojarzyła pani to nagranie na sekretarce telefonu?

- Opowiadała mi o mężczyźnie, z którym się spotkała. Jak to kobieta, opowiadała, co dla niej jest ważne. I ta firanka mi tak utkwiła. Stąd to skojarzenie - stwierdza świadek.

Jakiś mężczyzna

Każdy świadek zeznający w tym procesie musi złożyć przyrzeczenie, "że będzie mówił szczerą prawdę". Nieważne, że i bez jego składania pod groźbą kary ma taki obowiązek. Oskarżony za każdym razem wnioskuje o składanie przyrzeczenia.

- Na jaką okoliczność ma być przesłuchany ten świadek? - pyta sędzia ponownie, kiedy na sali pojawia się następna kobieta.

- Chwileczkę, chwileczkę, ja mam tego dużo - oskarżony przerzuca kartki swojego zeszytu.

Adwokat odwraca się w jego stronę. Mówi do niego cicho. Ten przytakuje i rozpromieniony objaśnia:

- Na okoliczność kontaktów z Wiesławą K. od lutego do marca 2004 roku. Sędzia kiwa głową z aprobatą.

- Czy znała pani Wiesławę K.? - oskarżony przystępuje do przesłuchania świadka.

- Miałam przyjemność mieszkać obok niej w bloku - opowiada pani Agnieszka L. - Spotykałyśmy się trzy razy w miesiącu na spacerach z psami. Mówiłyśmy sobie "dzień dobry".

- Nie odwiedzałyście się? Nie było wizyt? Rewizyt?

- Nie.

- Po jej śmierci pani coś zgłosiła na policji?

- Tak, dowiedziałam się, że ta pani nie żyje, a tego dnia była dziwna sytuacja. Po mieszkaniach chodził od drzwi do drzwi jakiś mężczyzna. A nie było na klatkach żadnego ogłoszenia, że ktoś ma chodzić.

- Tego dnia?

- Przed zabójstwem chodził, ale ja w gorącej wodzie jestem kąpana, bo jak się okazało, to chodził ktoś z administracji.

- Miała świadek z nim kontakt? Kto to był?

- Nie słyszał pan odpowiedzi? - sędzia przerywa przesłuchanie.

- Ale w aktach jest inaczej! - oskarżony powoli znowu zaczyna rozpaczać.

- No tak - zauważa sędzia. - Z notatki policyjnej wynika, że ósmego marca po osiedlu chodził ktoś z telekomunikacji, ale świadek go nie wpuściła.

- A przecież telekomunikacja nie wysyła pracowników - natychmiast ripostuje Piotr Hellski.

- A niby skąd pan to wie?

- Ja sobie ustalam - stwierdza oskarżony i dalej chce przesłuchiwać świadka. - Pani go widziała?

- To pytanie było! Uchylam.

Oprócz pani Agnieszki i Barbary pozostałe trzy kobiety przyszły do sądu niepotrzebnie. A właściwie przyjechały. Jedna z nich aż ze Szczecina. Gdy w drzwiach pojawia się ostatni świadek, już widać po oczach oskarżonego, że nie o tę osobę mu chodziło. - Świadka przesłuchujemy jak zwykle z przyrzeczeniem? - już pro forma dopytuje sędzia.

- Nie, bo chyba też się pomyliłem - zalotnie uśmiecha się oskarżony.

Na wszelki wypadek dopytuje jednak o znajomość z zamordowaną. Świadek nie ma pojęcia, o kim mowa. Kobieta na stałe mieszka w Bełchatowie. Kilkadziesiąt kilometrów od Łodzi.

- Wobec tego nie będziemy zabierać pani cennego czasu. Dziękujemy pani za przybycie - mówi niezwykle uprzejmie oskarżony Piotr Hellski.



KATARZYNA PASTUSZKO


- Imiona świadków i nazwisko oskarżonego zostały zmienione.

Ma pretensje do wszystkich. Do prokuratora za to, że w ogóle został oskarżony. Sąd wini za zbyt długi proces. Suchej nitki nie zostawia na mediach, które jego zdaniem już wydały na niego wyrok. Lista osób, które podpadły oskarżonemu Piotrowi Hellskiemu, jest zresztą dużo dłuższa.

Nie upiekło się nawet protokolantce sądowej. Zdaniem oskarżonego, protokoły z rozpraw są źle prowadzone i brakuje w nich wielu istotnych zapisów. Po tej skardze sąd zdecydował, że wszystkie rozprawy Piotra Hellskiego. będą nagrywane. To być może uchroni sędziów przed kolejnymi tego typu żalami ze strony oskarżonego. To i tak nic w porównaniu z działami, jakie wytoczył przeciwko biegłemu psychiatrze seksuologowi. Zdążył już nawet złożyć wniosek o ściganie i pociągnięcie do odpowiedzialności karnej lekarza. Piotr Hellski jest przekonany, że biegły skłamał w swoich zeznaniach na jego temat.

"Czy ów biegły sypiał ze mną, czy jest kobietą, by wydawać arbitralną na potrzebę prokuratora opinię, która jest fałszem?" - stwierdza w swoim wniosku oskarżony.

Najbardziej jednak w opinii medycznej zabolało go jedno zdanie: "Obserwacja potwierdza rozpoznanie osobowości nieprawidłowej psychopatycznej".

"Taka opinia biegłego jest dla mnie nie do zaakceptowania. Jest zniesławieniem, naruszeniem mojej godności i fałszywym stwierdzeniem" - dodaje we wniosku Piotr Hellski

Również kilku świadków znalazło się na "czarnej liście" oskarżonego. Już zawiadomił policję, że złożyli oni fałszywe zeznania w trakcie jego procesu. Że fałszywe, to tego jest pewien, bo żadna z tych osób nie chce potwierdzić jego alibi. Prokurator utrzymuje, że na początku marca 2004 roku w Łodzi oskarżony zamordował Wiesławę K. Oskarżony natomiast próbuje przekonać sąd, że to niemożliwe, bo był w tym czasie we Wrocławiu. Do tej pory nie ma na to świadków. Brakuje także świadków jego pobytu w Łodzi. Są jednak dowody. Wśród nich odciski palców Piotra Hellskiego w mieszkaniu zamordowanej oraz ślady jego spermy. Proces jest poszlakowy, dlatego pewnie sąd zgadza się na wzywanie dużej liczby świadków, o których wnioskuje oskarżony.

Więcej niż jedno imię i nazwisko

Lista świadków rośnie w zastraszającym tempie. Czasem jednak przesłuchanie kończy się po kilku minutach. Dzieje się tak, kiedy świadek kategorycznie zaprzecza, że zna oskarżonego, ewentualnie stwierdza, że miał z nim kontakty, ale grubo przed rokiem 2004. Oczywiście, po takim przesłuchaniu oskarżony wygłasza oświadczenie, że świadek kłamie i opowiada sądowi swoją wersję spotkania z daną osobą. Z góry wiadomo, że do takiego spotkania musiało dojść w czasie, kiedy zginęła Wiesława K. Gdy na sali pojawia się pani Grażyna, oskarżony jest pewnie przekonany, że tym razem kobieta potwierdzi jego alibi. Świadek zawodzi jednak na całej linii.

- Niedawno otrzymałam list z Wrocławia, podpisany przez oskarżonego - mówi pani Grażyna. - Prosi mnie w nim o złożenie fałszywych zeznań. Ja nie widziałam się z nim w datach, jakie wymienił.

Oskarżony opisał kobiecie ze szczegółami, jak miały wyglądać ich spotkania 6 i 7 marca 2004 roku. Potem kazał jej zniszczyć ten list. Zapowiedział także, że w razie pytań sądu ma zapewnić, że nie miała z nim kontaktu od końca marca 2004 roku.

- Przyznaję się do wysłania listu drogą nielegalną - stwierdza oskarżony, ale natychmiast pełen buty dodaje. - Ale świadek kłamie i ja to udowodnię. 6 i 7 marca byłem u świadka.

Wielu zeznających ma także problem z podaniem prawidłowego imienia i nazwiska oskarżonego. Ten zmieniał swoje dane nie tylko na potrzeby spotkań z kobietami, jakie poznawał przez ogłoszenia towarzyskie. Także mężczyznom podawał zwykle inne imię niż akurat nosił. Trzeba powiedzieć jasno, że oskarżony uwielbia zmieniać swoje dane również oficjalnie w urzędach. W 2004 roku policja zatrzymywała go jeszcze jako Łucjana H. Gdy rozpoczynał się jego proces, na imię miał już Piotr. Kilka miesięcy temu zawiadomił sąd, że zmieniał właśnie nazwisko na to samo, jakie nosi kobieta, z którą mieszkał przed aresztowaniem. Zatem dzisiaj nie jest już ani Lucjanem H., ani Piotrem H., tylko Piotrem Hellskim.

Wspaniały w pieszczotach

Pani Genowefa to kolejna kobieta, która poznała oskarżonego przez ogłoszenie w gazecie matrymonialnej. Ona też miała być kolejnym żelaznym alibi Piotra Hellskiego.

- Znam oskarżonego od 2000 lub 2001 roku. Zamieścił w gazecie bardzo pozytywną ofertę. Pamiętam, że podał swój wiek - 40 lat, przystojny, inteligentny, posiada firmę - wspomina świadek. - Nie określił wieku kobiety. Starsza kobieta mogła odpowiedzieć na ten anons. Wtedy pomyślałam sobie, że ja mogę załapać się na takie szczęście. Do dzisiaj jestem samotna i chętnie bym znalazła sobie pana, który by domnie pasował.

Rzeczywiście, świadek wyróżnia się wiekiem spośród rozlicznych znajomych Piotra Hellskiego. Dzisiaj pani Genowefa ma 60 lat.

- Zadzwoniłam do niego. Miał ładny głos, ale z treści zorientowałam się, że jest zarozumiały. Mówił, że poznałby kobietę dobrze sytuowaną. Sam zresztą przedstawiał się jako niezależny - opowiada przed sądem kobieta. - Mówił o sobie w samych superlatywach, że ma firmę budowlaną, dwa samochody. Powiedział też, że ma bardzo elegancką i bogatą kobietę, która przyjeżdża do niego z zagranicy pięknym samochodem i pracuje w ambasadzie. To mi dało do myślenia, że chciał mi zaimponować, sobie dodać splendoru, że jakie to niby kobiety nie szaleją za tym panem. Z góry przewidywałam, że to nie jest dla mnie partner.

Kobieca ciekawość była jednak silniejsza. Pani Genowefa, mimo złego wrażenia, jakie już na niej zrobił Piotr Hellski, postanowiła się z nim spotkać.

- Propozycja spotkania nie była na poziomie - stwierdza świadek. - Umówił się po prostu w rynku, tak jak robią to młodzi ludzie. Ja oczekuję od mężczyzn, aby byli prawdziwymi dżentelmenami, stosownie do wieku. Podczas spotkania oskarżony rozglądał się na wszystkie strony, jakby się czegoś obawiał. Udałam, że tego nie widzę, aby zachować twarz. Potem poszli na spacer. Po drodze był skwerek. Postanowili chwilę posiedzieć na ławce.

- Nie zachował się elegancko, wręcz pogardliwie dla kobiety. Usiadł na ławce pierwszy - przypomina sobie pani Genowefa. - l wtedy zaczął się chwalić, jakie może mi zaoferować usługi seksualne. Powiedział, że jest wspaniały w pieszczotach. Chciał się popisać i zaczął się obnażać. Pomyślałam sobie, że to taki bawidamek i że szuka kobiety, aby go utrzymywała. Co się zaś tyczy roku 2004, to ja go wtedy nie spotkałam. Przejrzałam notesy i jestem pewna. Mogę się pomylić o dzień, miesiąc, ale nie o rok.

Żadnych emocji

Zeznania pani Genowefy są bardzo ciekawe. Do tej pory kobiety raczej niechętnie opowiadały przed sądem o stronie intymnej swoich kontaktów z oskarżonym. Zwykle zbywały pytania na ten temat albo mówiły dość oględnie. Ta opowieść o obnażaniu w miejscu publicznym natychmiast rodzi pytania.

- O jakim obnażaniu pani mówi? - dopytuje prokurator.

- Usiadł na ławce. Powiedział, jaki to jest wspaniały w pieszczotach. Potem rozpiął rozporek, wyciągnął swoje przyrodzenie i doprowadził się do szczytowania. To było obrzydliwe.

- Pani go do tego namawiała?

- Nie inspirowałam go do takich zachowań - mówi pani Genowefa.

- We mnie to ta sytuacja żadnych emocji nie wywołała, ale inne kobiety mogły mieć inne reakcje, mniej powściągliwe. Gdyby go wtedy wyśmiać, to myślę, że mógłby dać w twarz albo zgwałcić.

- To był bardzo nieciekawy człowiek, krętacki i zakłamany - świadek uzupełnia jeszcze swoje przemyślenia na temat oskarżonego. - Jemu chodziło tylko o sferę materialną. Podtekst materialny był dominujący w kontaktach ze mną.

- Ona jest gorsza ode mnie - mówi oskarżony, kiedy pani Genowefa na prośbę sądu na chwilę opuszcza salę. Teraz jest czas, aby on przedstawił swoją wersję.

Piotr Hellski natychmiast zaczyna malować obraz świadka jako kobiety pozbawionej kultury, wyuzdanej. Pani Genowefa miała mu opowiadać, jak od wielu lat spotyka się z młodszymi mężczyznami w celach wyłącznie seksualnych.

- To, o czym ona mówiła, co ja zrobiłem, to nie było z mojej inicjatywy, tylko z jej. Ona opowiedziała o tym, aby chronić swoją reputację, ale ja wiem, kim ona jest. Jest kobietą, która żyje z facetów i od wielu lat się z nimi umawia, a że jest inteligentna i przebiegła, to się jej udaje - oskarżony mówi o świadku tak, jakby to był jej proces, a przecież najważniejsze jest dla niego to, czy kobieta widziała go na początku marca we Wrocławiu. - Ja doprowadziłem się do szczytowania wyłącznie na jej prośbę. Nigdy z innymi kobietami nie dochodziło do takich sytuacji.

- I tak bez oporu uległ pan tej prośbie?

- Próbowałem się bronić, ale widać nieskutecznie.

Wreszcie oskarżony zaczyna opisywać kolejne spotkanie ze świadkiem, które ma być dla niego alibi.

- Zobaczyliśmy się przypadkiem 8 marca 2004 roku w rynku - opowiada Piotr Hellski - Szła z takim łysawym starszym panem. Miał chyba na imię Tolek. Złożyłem jej życzenia z okazji Dnia Kobiet.

- Nie miałam kontaktu z oskarżonym ani 7 ani 8 marca 2004 roku. Jestem tego pewna - pani Genowefa jeszcze raz oświadcza po powrocie na salę sądową.

KATARZYNA PASTUSZKO


- Imiona świadków zostały zmienione.